The Self Compassion Solution
Τις τελευταίες εβδομάδες είμαι με ένα πολύ όμορφο group γυναικών, όπου συζητάμε για τον όρο “αυτό-συμπόνια” και το πως μπορούμε πρακτικά να τον εντάξουμε στη ζωή μας ώστε να τη βελτιώσουμε..
Ο όρος αν δεν τον έχετε ακούσει, βασίζεται στη μέθοδο Mindfulness, πάνω στην οποία χρόνια πριν είχα εκπαιδευτεί στην Αμερική. Μας εκπαιδεύει στο να ζούμε το τώρα, αλλά κυρίως να αντιλαμβανόμαστε τα συναισθήματά μας σε πραγματικό χρόνο και να μπορούμε να τα ελέγχουμε. Η μέθοδος Mindfulness ξεκίνησε για να καταφέρουν να διαχειριστούν κάποιοι άνθρωποι τον πόνο. Πιο συγκεκριμένα, τον πόνο λόγω ιατρικών προβλημάτων. Ως εργαλεία χρησιμοποιεί τους όρους αυτό-συμπόνια, αυτοεκτίμηση, αυτοέλεγχο, αλλά και αυτοκριτική. Τι μαγική λέξη η αυτοκριτική, και πόσο μα πόσο συχνά τη χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητά μας -όχι για καλό σκοπό πάντως...
Γιατί κάνουμε συνεχώς αυτοκριτική; Γιατί θέλουμε να γινόμαστε πάντα τόσο αυστηροί αλλά και εχθρικοί με τον εαυτό μας; Γιατί γινόμαστε θύματα και θύτες μαζί;
Στο δυτικό κόσμο, η αυτοκριτική έχει συνδεθεί με το κίνητρο. Θεωρούμε ότι αν κάνουμε κριτική σε ένα άλλο άτομο ή και στον ίδιο μας τον εαυτό, θα τον "βοηθήσουμε" να προχωρήσει… Κι όμως, οι έρευνες έχουν δείξει ακριβώς το αντίθετο! Η αυτοκριτική αλλά και η κριτική έχει μονάχα αρνητικά αποτελέσματα στη συμπεριφορά του άλλου αλλά και του εαυτού μας, ιδιαίτερα όσον αφορά τα μελλοντικά μας σχέδια.
Η αυτοκριτική που είναι το ακριβώς αντίθετο από την αυτό-συμπόνια, μας καθιστά συναισθηματικά ανεπαρκείς. Η αυτό-συμπόνια από την άλλη, μας καθιστά πλήρεις. Πόσες φορές άραγε έχουμε νιώσει την ανάγκη έπειτα από ένα λάθος που έχουμε κάνει, να υπάρχει ένας δίπλα μας να μας αγκαλιάσει, να μας φροντίσει και να μας πει πως όλα θα πάνε καλά; Και αν δεν είναι κάποιος δίπλα μας, γιατί να μην το πούμε εμείς στον εαυτό μας;
Γιατί να μην τον φροντίσουμε τον εαυτό μας μόνοι μας με την ίδια αγάπη, ευγένεια και ασφάλεια που θα φροντίζαμε ένα φίλο, τον σύντροφό μας, το παιδί μας ή και το γονιό μας;
Γιατί χρειάζεται να μας υπενθυμίζουν οι άλλοι ότι τη δύναμη της φροντίδας και συμπόνιας την έχουμε μέσα μας, ότι μπορούμε να τις μετατρέψουμε υπέρ μας σε κάθε δικό μας πόνο και δυσκολία; Δεν είναι περίεργο να θεωρούμε τον ίδιο μας τον εαυτό δυνατό και υποχρεωμένο να προσπαθεί να βελτιώνεται και να το αποδεικνύει κάθε ημέρα, ενώ τους άλλους είναι λογικό να τους φροντίζουμε, να τους προστατεύουμε και να τους συμπονάμε έστω με ένα καλό λόγο ή μια αγκαλιά;
Είμαστε όλοι άνθρωποι με ανάγκη για αγκαλιά και φροντίδα. Είμαστε τα μόνα ζώα στον πλανήτη που στο ξεκίνημα και το τέλος της ζωής τους για να επιβιώσουν χρειάζονται φροντίδα. Γιατί το ξεχνάμε στον ενδιάμεσο ταξίδι και αφήνουμε τον εαυτό μας να πονά, με το σώμα και τον εγκέφαλο μας να μαθαίνουν σε αυτόν τον πόνο;
Bottom line, αγάπησε τον εαυτό σου! Γίνε καλός με εσένα, καμάρωσε τα όσα κάνεις -μικρά και μεγάλα- και όλα θα δεις πως θα σου φανούν πιο όμορφα. Γιατί και το σώμα, και η ψυχή αλλά και ο νους θα αντιληφθούν τη χαρά, επειδή εκείνη θα πηγάζει από μέσα σου!
