Ένα παιδί αγχώνεται...
Μπορεί το άγχος του αποχωρισμού να είναι περισσότερο γνωστό στις μικρότερες ηλικίες (μέχρι τα 4-5 χρόνια ενός παιδιού, θα έλεγα όμως ότι τα συμπτώματα τα συναντάμε και σε πιο μεγάλες ηλικίες πλέον. Μόνο που τότε μεταφράζεται ως καθημερινό άγχος.
Ο λόγος που αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο σήμερα, έχει να κάνει με το πολλοί μου λένε ότι αγχώνονται αλλά ξεχνούν πως ήταν ως παιδιά με το άγχος... Στη δουλειά μου, γνωρίζω όλο και περισσότερα άτομα και έφηβους που εκδηλώνουν έντονα το άγχος για την καθημερινότητά τους. Αγχώνονται για τα πάντα, για τους φίλους, το σχολείο, για το τι σκέφτονται οι άλλοι, οι γονείς τους, οι καθηγητές τους.
Πολλοί αναγνωρίζουν ότι είναι άγχος αλλά δεν ξέρουν πως να το διαχειριστούν και να το αντιμετωπίσουν.
Από μικρά ακόμα, τα παιδιά μπορούν να αντιληφθούν τις αλλαγές στο σώμα τους λόγω άγχους. Μπορούν να χρησιμοποιήσουν συγκεκριμένες φράσεις που θα περιγράφουν πως το άγχος τους ενοχλεί, τους ταλαιπωρεί και τους εμποδίζει... στο να πάνε ας πούμε σχολείο.
Το άγχος σε μικρές ηλικίες αν δεν αντιμετωπιστεί, γίνεται τρόπος ζωής και καθημερινότητα. Ως συνέπεια, όταν το παιδί γίνεται αργότερα ενήλικας, διαμορφώνει έναν κύριο άξονα βασισμένο στο άγχος, γύρω από τον οποίο κινείται και συμπεριφέρεται κατά αποκλειστικότητα.
Αν ένα παιδί λοιπόν, εκτός της πεσμένης διάθεσης που θα δείξει στην καθημερινότητα του, αρχίσει να χρησιμοποιεί και μερικές από τις παρακάτω εκφράσεις, σας καλεί με τον τρόπο του να βρείτε τη... λύση στο άγχος του και να βάλετε τέλος στις σκέψεις που το βασανίζουν.
Συνηθισμένες εκφράσεις παιδιών που υποδηλώνουν παρουσία άγχους είναι:
““Τι συμβαίνει με εμένα πια;””
Μια συνεχής αμφισβήτηση για τις ικανότητες του.
““Είμαι κουρασμένος/η.””
Πολλά παιδιά ξυπνάνε στον ύπνο τους λόγω τους άγχους της επόμενης ημέρας στο σχολείο, προσπαθώντας να σχεδιάσουν τι να κάνουν ώστε να περάσουν καλά...
““Έχω πονοκέφαλο / πονάει η κοιλιά μου.””
Στα ιατρεία των σχολείων γνωρίζουν πολύ καλά αυτά τα συμπτώματα, ως προσπάθεια των παιδιών να αποφύγουν να πάνε στην τάξη ή να βγουν για διάλειμμα λόγω άγχους και φόβου.
““Συγγνώμη.””
Το να ξέρει να ζητάει συγγνώμη ένα παιδί είναι πολύ σημαντικό, το να ζητάει όμως μονίμως συγγνώμη φανερώνει το άγχος και την ανασφάλειά του.
““Θέλω να μείνω σπίτι.””
Το να προτιμάει να μη βγει έξω με φίλους του, ή το να λέει όχι στο να πάτε μια βόλτα, αν προκύπτει με επιμονή και συχνότητα, υποδηλώνει μια ανασφάλεια και μια εσωτερική ταλαιπωρία την οποία προσπαθεί να αποφύγει...
““Μου αφήνεις μια λάμπα αναμμένη το βράδυ;” ”
Πολλά παιδιά φοβούνται το σκοτάδι αλλά κυρίως αγχώνονται για τις σκέψεις που θα έχουν το βράδυ. Η παρουσία του φωτός τους δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι οι σκέψεις δε θα έρθουν γιατί δεν είναι... σκοτάδι.
““Δεν νιώθω άνετα.””
Πολλά παιδιά δεν νιώθουν άνετα με το σώμα τους και δεν ξέρουν να σου πούνε γιατί, απλά νιώθουν άβολα.
Όλα τα παραπάνω θα έλεγε κάποιος ότι είναι πολύ συνηθισμένα σε πολλά παιδιά και εφήβους, ή ακόμα και σε ενήλικες. Το άγχος είναι ίδιο σε όλους μας, οι σκέψεις είναι αυτές που μας ταράζουν... Το να μπορούμε όμως να τις παρατηρήσουμε σε μικρή ηλικία θα έλεγα ότι είναι σωτήριο για το μετά, για την εφηβεία, την ενήλικη ζωή μας και την ευτυχία μας αργότερα.
Παρατηρείστε το παιδί σας αλλά και τον εαυτό σας, και αναγνωρίστε καθημερινά σημάδια άγχους που πολύ απλά μπορούν να αντιμετωπιστούν και να φέρουν πίσω το χαμόγελο σε όλους!
