The Blame Game
Το να κατηγορούμε άλλους για τα προβλήματά μας και για τα γεγονότα της ζωής μας, μας καθιστά παθητικά θύματα και αδύναμους στο να αντιμετωπίσουμε το ο,τιδήποτε.
Βαριά δήλωση η παραπάνω, και ακόμα πιο βαριά ως συνειδητοποίηση, όταν κάποιος την αποδεχθεί ως την πραγματικότητα. Έχω βρεθεί σε πολλές καταστάσεις που οι άνθρωποι τόσο σε προσωπικό όσο και επαγγελματικό επίπεδο επιμένουν να πιστεύουν και να υποστηρίζουν ότι η συμπεριφορά κάποιου άλλου ευθύνεται για το αποτέλεσμα. Έχω δει κι έχω παρατηρήσει πόσο λίγο “φταίξιμο” δίνουν στον εαυτό τους οι άνθρωποι και πόσο πολύ στους άλλους. Σπανίως δέχονται την δική τους συμμετοχή και κυρίως εκφράζουν τη δυσαρέσκεια τους με προτάσεις όπως:
“Αυτό δε θα συνέβαινε αν ο τάδε δεν είχε κάνει το τάδε...”
“Πώς εγώ μπορώ να ξέρω, πώς…”
“Είναι δικό του λάθος που…”
“Δεν είναι δίκαιο που εξαιτίας του, εγώ έχασα…”
Είναι πολλές οι εκφράσεις, προτάσεις, απόψεις αλλά κυρίως θα έλεγα ο αρνητισμός όχι για τον άλλον, αλλά για εσένα που αποδέχεσαι ότι δεν έχεις τη δύναμη να αλλάξεις στη δική σου ζωή. Η όλη αποδοχή μέσα σου ότι ο άλλος φταίει για ό,τι σου συμβαίνει είναι αποδοχή ότι δεν έχεις εσύ τη δύναμη να το αποτρέψεις ή αλλάξεις, κι αυτό είναι δύσκολο να το αποδεχθεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Γιατί η έλλειψη δύναμης σημαίνει ότι είσαι ανήμπορος, θύμα και έρμαιο των πάντων. Είσαι όμως, ή απλώς δηλητηριάζεις μόνος σου τον εαυτό σου με λάθος τύπου σκέψεις;
Μείνε μακριά από το "παιχνίδι του κατηγορώ" για τα πάντα.
Άφησε τις σκέψεις σου ανεπηρέαστες από αυτό το παιχνίδι κι ανέλαβε την ευθύνη των πράξεων, γίνε δηλαδή δυνατός και στη σκέψη αλλά και στη συμπεριφορά, με κινητήρια δύναμη το ότι μπορείς να ορίσεις και να αλλάξεις πολλά μόνος σου στη δική σου ζωή!
