Συναισθηματική Δικαιοσύνη...
Μην μου πεις ότι δεν έχεις ακούσει μικρό παιδί να λέει "μα δεν είναι δίκαιο..." ή κάτι παρόμοιο. Ακόμα κι ως ενήλικας, όταν βιώνεις μια κατάσταση που δεν είναι δίκαιη, σε πιάνει αυτή η απελπισία, πνίξιμο μου λένε πολλοί. Νιώθεις την ανάγκη να μιλήσεις και να βρεις το δίκιο σου...
“Γιατί όμως είναι τόσο σημαντικό να βρίσκουμε το δίκιο μας κάθε φορά;”
Γιατί απλά είμαστε κατασκευασμένοι κατά αυτό τον τρόπο. Ο εγκέφαλος μας επιζητά να αναγνωρίσει το δίκαιο και το άδικο, ώστε να μπορεί εν συνεχεία να αναγνωρίσει τα άτομα που θα μπορεί να εμπιστεύεται κι αυτά που δεν θα μπορεί να εμπιστεύεται. Πολλά χρόνια πριν, από τότε που ήμασταν κυνηγοί και ψάχναμε τα θήραμα μας, όταν γυρίζαμε στη σπηλιά (ναι, τόσα χρόνια πριν) και μοιράζαμε τη λεία, ξέραμε ποιοι είχαν φάει και ποιοι όχι. Αν την επόμενη φορά που ένας από αυτούς που είχε επωφεληθεί δεν έδινε και αυτός με τη σειρά του μέρος της δικής του λείας, τότε έπαυε να υπάρχει εμπιστοσύνη και φιλία. Με αυτόν τον τρόπο δομείτο η δικαιοσύνη και η ισορροπία, από τότε ακόμα!
Με αυτόν τον έμμεσο και ανορθόδοξο τρόπο ακόμα και σήμερα μπορούμε και αναγνωρίζουμε άτομα που μπορούμε να θεωρήσουμε δίκαια ή όχι στο χώρο εργασίας, στο σχολείο, ακόμα και στο σπίτι. Την ικανότητα αυτή του να αναγνωρίζουμε τις προθέσεις του άλλου, την αποκτούμε μέσω κάποιων νευρώνων που ονομάζονται κατοπτρικοί (mirror neurons). Οι κατοπτρικοί νευρώνες είναι μια ικανότητα που κατέχει ο άνθρωπος για να νιώσει τα συναισθήματα του άλλου, να αναπτύξει ενσυναίσθηση (empathy), και να "μπει στα παπούτσια" του άλλου. Αν όλα τα συναισθήματα και οι προθέσεις δείχνουν να είναι καλά, τότε εμπιστεύεσαι το άτομο απέναντι σου γιατί το θεωρείς δίκαιο. Αν πάλι όχι, τον τοποθετείς μακριά σου (μεταφορικά και κυριολεκτικά) και τον προσέχεις, μην σου κάνει κακό. Ουσιαστικά, οι νευρώνες αυτοί μας δίνουν την ικανότητα να αντιλαμβανόμαστε τι συναίσθημα έχει ο άλλος και μας προστατεύουν από εχθρικά, άδικα, και μοχθηρά συναισθήματα.
Φαντάσου πως αυτή την ικανότητα την έχουμε από πολύ μικρή ηλικία. Έτσι εξηγείται γιατί δεν ζητούσαμε κάτι από τους γονείς μας όταν τους βλέπαμε θυμωμένους.. Κατά κάποιο τρόπο "καθρεφτίζονταν" τα συναισθήματα τους και τα αντιλαμβανόμασταν, εξού και γιατί λέγαμε από μέσα μας..."άσε καλύτερα, δεν είναι η κατάλληλη στιγμή".
Έτσι επιβιώναμε παλιά, έτσι επιβιώνουμε και σήμερα! Παντού όμως, στο σπίτι, στο σχολείο, στη δουλειά. Ανακαλύψτε τη μαγεία των συναισθημάτων και μετατρέψτε τα σε όπλα για την ψυχική ασφάλεια και ηρεμία σας.
