Οι άνθρωποι των σπηλαίων αγχώνονταν;
““Άραγε την εποχή που οι άνθρωποι ζούσαν σε σπηλιές υπήρχε άγχος;””
Το παραπάνω το ρώτησε μια φορά ένας manager κατά τη διάρκεια ενός workshop που έκανα, σε μια εταιρεία όπου το άγχος ήταν φαινόμενο καθημερινό και υποθέτω απολύτως φυσιολογικό...
Θυμάμαι λοιπόν ότι άλλαξα την όλη ροή του workshop κι άρχισα να συγκρίνω τι κάνουμε εμείς σήμερα και τι έκαναν οι άνθρωποι των σπηλαίων.
Το stress εννοείται ότι υπήρχε και τότε στους ανθρώπους των σπηλαίων, δεδομένου ότι η αντίδραση αυτή του stress ήταν και παραμένει χρήσιμη για τον οργανισμό. Βλέπετε, του επιτρέπει να επιζήσει σε καταστάσεις και συνθήκες δύσκολες για την καθημερινότητα. Ουσιαστικά λοιπόν, η διαδικασία αυτή του stress βοηθούσε τον άνθρωπο των σπηλαίων να αντεπεξέλθει σε δυσκολίες, αλλά κυρίως να γλιτώσει από την απειλή των αρπακτικών.
Οι βασικές μας διαφορές με τους ανθρώπους των σπηλαίων και τη διαδικασία του stress, είναι ότι εμείς καθημερινά είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε μια απειλή, γιατί είμαστε συνδεδεμένοι όλο το εικοσιτετράωρο με κινητά, computers, μηνύματα και σταθερά τηλέφωνα, τα οποία ουσιαστικά χτυπάνε και ειδοποιούν ώστε να κάνεις μια εργασία. Ο ήχος ενός μηνύματος στο κινητό ή το notification ενός email έχει συνδεθεί με το αίσθημα του πανικού και της αντίδρασης του stress, ενώ στους ανθρώπους των σπηλαίων αυτή η αντίδραση ήταν συνδεδεμένη μόνο όταν ένα αρπακτικό ζώο απειλούσε την ίδια τους τη ζωή. Οπότε φανταστείτε ότι ουσιαστικά οι άνθρωποι των σπηλαίων δέχονταν υψηλές δόσεις κορτιζόλης (ορμόνη του stress) σε στιγμές απειλής, μόνο όταν ο πραγματικός κίνδυνος ελλόχευε. Εμείς από την άλλη, διαρκώς ελευθερώνουμε μικρές ποσότητες κορτιζόλης στο σώμα μας λόγω καθημερινών ασχολιών που μας προκαλούν stress, κι όχι κάποιου πραγματικού κινδύνου.
Το σώμα μας λοιπόν γερνάει, το δέρμα και η υγεία μας κλονίζεται από το stress που προκαλούμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας, όχι η ζωή, ούτε η πραγματική απειλή. Οι άνθρωποι των σπηλαίων, ένιωθαν stress σε συγκριμένες στιγμές μονάχα. Τον υπόλοιπο χρόνο ήταν χαλαροί και απολάμβαναν τα πάντα, την παρέα, το γέλιο ακόμα και το φαγητό που με τόσο κίνδυνο κατάφεραν να αποκτήσουν.
Στη σημερινή εποχή λοιπόν, οι πραγματικοί κίνδυνοι και οι απειλές για τη ζωή μας προέρχονται από εμάς τους ίδιους, από τις σκέψεις μας και τους εσωτερικούς μας φόβους. Εκπαιδευόμαστε στο πως να διαχειριστούμε το άγχος και το stress, μια κατά τα άλλα φυσιολογική, σωτήρια αντίδραση του οργανισμού, που την έχουμε μετατρέψει εμείς οι ίδιοι σε άκρως απειλητική.
Αναθεωρήστε τι αξίζει στη ζωή σας περισσότερο, ιεραρχήστε τις αξίες στη δική σας ζωή και αφήστε το σώμα να σας προστατέψει όπως αυτό ξέρει. Μη του θέτετε όρια και μη παραβιάζετε τη φυσιολογική του λειτουργία. Το stress για να ένα email, ένα ραντεβού, μια υποχρέωση, δεν αντιστοιχεί στο stress της απειλής από μια βόμβα, ένα αρπακτικό ή μια φυσική καταστροφή. Μην μετατρέπετε τη διαδικασία του stress για επιβίωση σε μια συνήθεια αντίδρασης απέναντι σε μια καθημερινότητα που εσείς πλάσατε κι έχετε την πολυτέλεια να αλλάξετε.
Στην πραγματική απειλή, στο πραγματικό stress, δεν υπάρχει η πολυτέλεια της αλλαγής. Αυτό να θυμάστε, ώστε να αξιολογείτε διαφορετικά τη ζωή σας, την υγεία σας αλλά και "δυστυχία" σας, και να πάψουν όλα γύρω σας να φαίνονται απειλητικά...
