Το πείραμα με τα marshmallows
Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, σίγουρα γνωρίζετε τι είναι το marshmallow. Ένα απλό, λευκό, σπογγώδες έδεσμα, φτιαγμένο από ζάχαρη και αυγά. Παρόλα αυτά όμως, πέραν της απλότητας και διασημότητας του ως γλύκισμα, το marshmallow είναι σε συγκεκριμένους κύκλους πιο γνωστό για τη βοήθεια που παρείχε στον ψυχολόγο του Stanford, Walter Michelle, σε ένα από τα πιο διάσημα tests με αντικείμενο την εγκράτεια, την ικανότητα να ελέγχει κάποιος και να περιορίζει τις επιθυμίες του που έχουν σχέση με την απόλαυση και πιο συγκεκριμένα σε παιδάκια ηλικίας τεσσάρων ετών.
Τα παιδιά που συμμετείχαν σε αυτό το πείραμα, καθόντουσαν σε ένα τραπέζι, όπου τους προσφερόταν ένα marshmallow. Το άτομο που διεξήγαγε το πείραμα, εξηγούσε στα παιδιά πως θα μπορούσαν να επιλέξουν μεταξύ του να απολαύσουν εκείνη τη στιγμή το ένα τους marshmallow, ή να περιμένουν λίγο, μέχρι ο πειραματιστής να επιστρέψει στο δωμάτιο. Η ανταμοιβή για όσα από τα παιδιά θα περίμεναν και θα ήταν εγκρατείς, θα ήταν ένα δεύτερο marshmallow.
Μέχρι στιγμής, θαρρώ πως για τον οποιοδήποτε, ένα τέτοιο πείραμα ακούγεται ιδιαίτερα απλό, τόσο σαν concept όσο και σαν εκτέλεση. Θα εκπλαγείτε λοιπόν να μάθετε πως πήρε στους ερευνητές 14 ολόκληρα χρόνια ώστε να καταλήξουν στα ευρήματα τους. Ο λόγος; Έπρεπε να περιμένουν την αποφοίτηση των παιδιών από το Λύκειο ώστε να καταλήξουν σε λογικά συμπεράσματα. Αυτό που ανακάλυψαν, προκάλεσε μέγιστο ενδιαφέρον, κι έχει με τη σειρά του οδηγήσει σε έναν αριθμό θεωριών που εκτείνονται έως και τη σφαίρα της ενήλικης ζωής.
Ποια ήταν άραγε αυτά τα συμπεράσματα;
Πρώτα απ’ όλα, τα παιδιά που επέλεξαν να περιμένουν, μη τρώγοντας δηλαδή εκείνη τη στιγμή το marshmallow, επέδειξαν αυξημένο νοητικό έλεγχο, αφού έπεισαν τον τετράχρονο εαυτό τους να καθυστερήσουν την επιθυμία τους, με στόχο μια καλύτερη ανταμοιβή. Αυτά τα παιδιά πέτυχαν καλύτερες βαθμολογίες στις εισαγωγικές τους εξετάσεις, ανοίγοντας πόρτες και σε καλύτερες επαγγελματικές σταδιοδρομίες.
““Ένα τόσο απλό test, κατάφερε έστω και μετά από 14 χρόνια αναμονής, να προβλέψει το επαγγελματικό μέλλον κάποιου, καλύτερα από ένα IQ test ή την κοινωνικοοικονομική κατάσταση του.””
Τι σχέση έχουν όμως όλα αυτά με εμάς, τους πλέον ενήλικες και ήδη ενεργούς στον επαγγελματικό τομέα παίκτες; Η εξήγηση βρίσκεται μπροστά μας. Βλέπετε, σε καθημερινό θα λέγαμε επίπεδο, μας παρουσιάζονται πολλαπλά τέτοια "marshmallows”. Οι μορφές τους είναι ποικίλες, είτε πρόκειται για κακές συνήθειες, συνεχή ενασχόληση με gadgets, το να τσεκάρουμε ακατάπαυστα το inbox μας ενώ θα έπρεπε να τελειώνουμε εκείνο το report που έχουμε αναλάβει, ή το να επιλέγουμε να πυροδοτήσουμε μια κατάσταση αντί του να συλλέξουμε τη σκέψη μας και να κατευνάσουμε τα πνεύματα. Τα παραπάνω δεν είναι τίποτα παραπάνω από μονάχα λίγα από τα δυνατά παραδείγματα που θα μπορούσαμε να σας δώσουμε, ώστε να σας αποδείξουμε πως οι συνεχείς μη εγκρατείς αντιδράσεις μας σε αυτά τα ερεθίσματα και καταστάσεις, είναι που τείνουν να επηρεάζουν την επιτυχία μας σαν επαγγελματίες, συνεργάτες, συζύγους ή και γονείς.
““Πως γίνεται αυτό;”, θα αναλογιστείτε.””
Πως γίνεται η ευφυΐα, οι τεχνικές γνώσεις ή το ακαδημαϊκό background κάποιου, να είναι μικρότεροι παράγοντες στην πρόβλεψη της επιτυχίας του; Η απάντηση κρύβεται στο ότι στο τέλος της μέρας, αυτό που θα μετρά είναι όχι το τι γνωρίζουμε, αλλά το πως χρησιμοποιούμε την ευφυΐα, και την ικανότητά μας στο να ελέγξουμε και να περιορίσουμε στο ελάχιστο τις ορμές και τις επιθυμίες μας που έχουν σχέση με τις υλικές απολαύσεις και όχι μόνο, ώστε να διαμορφώσουμε το νοητικό μας έλεγχο.
Κάπου εδώ μπαίνουν στην κουβέντα οι νοητικές διαδικασίες μικροσκοπικού επιπέδου, οι οποίες είναι και υπεύθυνες για την αποφασιστική ικανότητα κάποιου, ή για να το κάνουμε πιο ξεκάθαρο χρησιμοποιώντας απλούστερους όρους, τη διαφορά μεταξύ “επιμελούς” και “αμελούς” συμπεριφοράς.
Εξασκώντας την ικανότητα να είμαστε εγκρατείς σε καθημερινούς πειρασμούς, σε συνδυασμό με εξάσκηση μέσω Mindfuness μπορούμε να καταφέρουμε να αρνηθούμε τα νόστιμα κι εύκολα “marshmallows” του σήμερα, για τις καλύτερες αποφάσεις και ευκαιρίες του αύριο.
