Γιατί είμαστε προκατειλημμένοι;

Γιατί η αυτοπεποίθησή μας είναι τόσο εξαρτημένη από την επιτυχία;

Πόσες φορές έχω βρεθεί να συζητάω με τα παιδιά μου, με φίλους αλλά και πελάτες για το πως νιώθουμε όταν χάνουμε. Τι συμβαίνει όταν χάνουμε σε κάτι που αρχικά πιστεύαμε ότι θα τα καταφέρουμε..

Παγκοσμίως, οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί, τα σχολεία, οι άνθρωποι από μόνοι τους επενδύουν στην.. αυτοπεποίθηση. Στο πως δηλαδή να ξεφύγουμε από το μέτριο και να αγγίξουμε το τέλειο. Μικροί, μεγάλοι, είμαστε καθημερινά σε αυτή την αναζήτηση στόχων και στην προσπάθεια του να ανταποκριθούμε επάξια κάθε φορά. Θα μου πείτε:

““Και που είναι το λάθος; Είναι άσχημο ο άνθρωπος να βάζει στόχους και να προσπαθεί να εξελιχθεί;””

Ίσα-ίσα θα σας απαντήσω. Οι στόχοι θα πω από τη μεριά μου είναι υγεία, δημιουργούν και πλάθουν όμορφα συναισθήματα μέσα μας, αλλάζουν την "αρχιτεκτονική" του εγκεφάλου μας και δίνουν νόημα στη ζωή. Τι γίνεται όμως με το γεγονός ότι πολλοί από εμάς αγαπάνε και νιώθουν καλά με τον εαυτό τους μόνο αν επιτύχουν το στόχο;

Γιατί γινόμαστε επιθετικοί, καταστροφικοί και τιμωρητικοί πολλές φορές αν δεν τα καταφέρνουμε σε κάτι;

Με την επίθεση στον εαυτό μας γινόμαστε attacked αλλά και ταυτόχρονα attacker, κι αυτό που αναγνωρίζει το σώμα και ο εγκέφαλος μας είναι ότι βρισκόμαστε σε κίνδυνο, άρα ότι πρέπει να αμυνθεί και να παράγει κορτιζόλη και αδρεναλίνη για να αντεπεξέλθει. Τα άσχημα συναισθήματα, η ανασφάλεια και ο φόβος ενεργοποιούν αυτόματα το αμυντικό σύστημα του οργανισμού μας απαραίτητο για την επιβίωση.

Ας κοιτάξουμε στο εντελώς αντίθετο άκρο όμως. Γεννιόμαστε και έχουμε έμφυτη την ανάγκη της φροντίδας, της αγκαλιάς και της επικοινωνίας. Το σώμα ενεργοποιείται αυτόματα όταν νιώσει το άγγιγμα, το χάδι και τη φροντίδα από το πιο κοντινό του άνθρωπο, τους γονείς του. Στη διαδικασία αυτή το σώμα μας απαντάει με την παραγωγή της ωκυτοκίνης, μιας ορμόνης που εντοπίζεται στο δεσμό της μητέρας με το βρέφος αλλά και μεταξύ των συντρόφων στα ζευγάρια, και αφορά το χάδι, το συναίσθημα, τη φροντίδα..