Η ενσυναίσθηση και πως την αποκτάς

Τις προάλλες ήμουν σε campus ενός πανεπιστημίου όπου είχα πάει να μιλήσω για την ¨Ψυχολογία του Leader". Είχα πάρει ένα καφέ και παρακολουθούσα τους φοιτητές που βρίσκονταν στο campus και μιλούσαν μεταξύ τους. 

Παρακολουθούσα να δω τον τρόπο που επικοινωνούσαν και το πώς προσπαθούσε ο ένας να πείσει τον άλλο για κάτι που συζητούσαν.

Σταμάτησα σε μια παρέα όπου ο δύο φοιτητές είχαν μια έντονη συζήτηση γύρω από την πολιτική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας.  
Δεν ενδιαφερόμουν τόσο να ακούσω τα επιχειρήματα του καθενός, όσο τον τρόπο που ο καθένας εξέθεται αυτό που ήθελε να πεί ή καλύτερα να πείσει τον άλλον. Ουσιαστικά θα έλεγα ότι από τη συζήτησή τους, που κατέληξε σε καβγά, το μόνο που μου έμεινε ώς εικόνα δεν ήταν τα επιχειρήματα και η λογική που έπρεπε να έχουν αυτά, αλλά η προσπάθεια του καθενός να πείσει ότι το δικό του επιχείρημα ήταν το σωστό.

Πηγαίνοντας στο αμφιθέατρο όπου θα ξεκινούσα την ομιλία, γύρω από τα χαρίσματα που καλό θα ήταν να διαθέτει ένας ηγέτης, σκέφτηκα να αλλάξω τελείως το υλικό της ομιλίας και να επικεντρωθώ σε ένα μονάχα χάρισμα που απαιτείται να διαθέτει ένας καλός manager, leader, άνθρωπος στο χώρο εργασίας και όχι μόνο.  Αυτό της Ενσυναίσθησης ή στα αγγλικά.. Empathy!

Όταν ξεκίνησα ρώτησα τους φοιτητές να μου πούνε τί γνωρίζουν για αυτόν τον όρο. Όλοι πάνω - κάτω κάτι είχαν ακούσει αλλά δεν γνώριζαν ακριβώς τί σημαίνει...  
Ενσυναίσθηση λοιπόν, είναι μια λέξη αρχικά που αποτελείται από το 
**Εν:** Συμπεριλαμβάνω και **Συναίσθημα**: Αιθάνομαι, Νιώθω. Το ίδιο και στα αγγλικά: Empathy: **Em**:να συμπεριλαμβάνεις και **Pathos**: Να νιώθεις, να αισθάνεσαι ή και να υποφέρεις ακόμα.  
Σύμφωνα με πολλές έρευνες στον κλάδο των Νευροεπιστημών, για να μπορέσει ο εγκέφαλός μας να συναισθανθεί, να μπεί στην θέση του άλλου και να ακούσει χρειάζεται να κάνει το λεγόμενο time-out στην καθημερινότητά του. 

““Να βάλει όρια και να δημιουργήσει διαλείμματα.””

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; 

Στην καθημερινότητά μας όλοι εργαζόμαστε με έντονους ρυθμούς και ακολουθούμε ένα πρόγραμμα. Η ταχύτητα που κινούμαστε νοητικά και πρακτικά δεν μας δίνει κανένα περιθώριο για συναίσθημα, αντίθετα θα έλεγα μας βάζει σε ένα αμυντικό τρόπο αντιμετώπισης της καθημερινότητας. Οι ψυχολόγοι πολλές φορές αναφερόμαστε στην αναγκαιότητα της ύπαρξης ενός ιδιαίτερου χρόνου, αυτό της ...βαρεμάρας. Τί εννοούμε με αυτό;  
Είναι ο χρόνος στη διάρκεια του οποίου δεν ασχολείται κάποιος με τον εαυτό του και την καθημερινότητά του. Αντιθέτως, μαθαίνει να παρατηρεί και να ακούει τους άλλους, την ιστορία τους, τα επιχειρήματά τους και προσπαθεί να αφουγκραστεί το συναίσθημά τους. Πρακτικά θα λέγαμε ότι δεν κάτι τίποτα, ουσιαστικά όμως κάνει κάτι πολύ σημαντικό.  
Δεν μπορεί κανένας από εμάς να προχωρήσει και ιδιαίτερα σε επαγγελματικό επίπεδο και να κατακτήσει μια θέση στελέχους σε ένα οργανισμό, αν δεν έχει εκπαιδευτεί να αφουγκράζεται τον άλλο, να τον παρατηρεί και να τον ακούει. 

Αν δεν γνωρίζεις πως να κάνεις time-out και να ακούς τον άλλον να σου επικοινωνεί το συναίσθημά του, τις ανησυχίες του ή ακόμα και τα λάθη του, τότε αδυνατείς να επικοινωνήσεις γενικά.

Για να μπορεί να είναι ένας manager επιτυχημένος, απαιτείται να ξέρει να αφηγείται ιστορίες με συναίσθημα, βγαλμένες από τη δική του ζωή, τόσο την προσωπική όσο και την επαγγελματική. Χρειάζεται να γίνει το πρότυπο εκείνο που μπορεί να εκφράζει τα συναισθήματά του, τους προβληματισμούς του και τις ανησυχίες του. Η προβολή των συναισθημάτων δεν δηλώνει αδυναμία αλλά αντίθετα ικανότητα διαχείρισης, αποδοχής και ελέγχου αυτών.  
Γιατί είναι τόσο σημαντική η επικοινωνία και η αφήγηση από τη θέση του manager; Γιατί σύμφωνα με πολλές έρευνες κατά τη διάρκεια της αφήγησης και προβολής ιδιαίτερων συναισθημάτων που αφορούν μια ιστορία, ο εγκέφαλος των ακροατών μπαίνει σε μια διαδικασία αναπαραγωγής των συναισθημάτων του αφηγητή. Οι ακροατές, μπορούν να αισθανθούν το συναίσθημα της χαράς, της λύπης αλλά και της αισιοδοξίας μόνο μέσω της αφήγησης και να το προβάλουν στη δική τους πραγματικότητα.

Επομένως η εκπαίδευση στην ενσυναίσθηση, μπορεί να επιτευχθεί απλά μέσω της αφήγησης εμπειριών όπου τα συναισθήματά εκθέτονται και δοκιμάζονται. 

Οι άνθρωποι που μας εμπνέουν, ουσιαστικά μας εμπνέουν οι ιστορίες τους, η ζωή τους και τα καταρθώματά τους, η τόλμη τους και λειτουργούν σε όλους εμψυχωτικά και ώς παράδειγμα προς μίμηση.  
Ένας καλός leader είναι ένας καλός εμψυχωτής που ξέρει να προβάλλει και να εκθέτει τόσο τις αδυναμίες του, τα χαρίσματα αλλά και τα συναισθήματά του μέσα από τις εμπειρίες της δικής του ζωής.